“อื้ออ..ม..มัคคิน”
ทุกอย่างเหมือนมันเดจาวูไหลย้อนกลับเข้ามาในหัวของคนตัวเล็ก
ใบหน้าสวยแดงซ่านไปหมดเมื่อขาบางๆถูกจับแยกออกก่อนที่ริมฝีปากร้อนๆจะพรมจูบไปทั่วโคนขา..แต่รอบนี้มันกลับแปลกไปเมื่อไม่มีเสื้อผ้าสักชิ้นปิดบังเรือนกายแสงแดดในยามบ่ายทำให้หมาป่าหนุ่มเห็นทุกอย่างของเรือนร่างบางคอดนุ่มนิ่มมืออย่างชัดเจนไปซะทุกส่วนรวมไปถึงส่วนอ่อนไหวสีชมพูน่ารักที่สั่นระริกอยู่ในอุ้งมือของหมาป่าตอนนี้
“อ๊ะ..ม..มัคคิน..อื้อ..ย..อย่างจับตรงนั้น..”
ดวงตากลมโตฉ่ำน้ำถูกช้อนขึ้นมองสามีที่คร่อมร่างเล็กของตนอยู่ตอนนี้อย่างขอความเห็นใจ
แต่มันกลับยิ่งทำให้คนเป็นสามีออกแรงรูดรั้งหูกระต่ายน้อยที่สั่นระริกอยู่ในมือเรียกเสียงครางหวานหูได้เป็นอย่างดีจากคนโดนการะทำ
“อ๊ะ..ม..มัค..งื้ออ..อื้ออออ”
เสียงหวานถูกกลืนหายไปเมื่อริมฝีปากของหมาป่ากดจูบลงบนปากอวบของกระต่าย..มือหนาเร่งเร้าชักจูงพาให้กระต่ายน้อยได้ปลดปล่อยน้ำนมออกมาอย่างง่ายดายเพราะความไม่ประสาหรือไม่เคยทำในเรื่องอย่างนี้มาก่อนเลยสักครั้ง
“หึ..”
หมาป่าหนุ่มยกยิ้มอย่างชอบใจพร้อมกับหัวเราะในลำคอเบาๆเมื่อเห็นว่าเมียกระต่ายน้อยไม่ประสีประสากับเรื่องพวกนี้ปลดปล่อยออกมาเลอะเต็มหน้าท้องแบนราบของเจ้าตัวซะเอง..ใบหน้าหวานแดงซ่านไปหมด..ริมฝีปากอิ่มเผยอสูดโกยลมหายใจเข้าไปในปอด..ความเหนื่อยล้าจากการที่ได้ปลดปล่อยออกมาในครั้งแรกทำให้ดวงตากลมปรือจะปิดลง..
แต่มีหรือว่าครั้งนี้หมาป่าหนุ่มจะยอมปล่อยผ่านไปง่ายๆ..หึ..ก็ยากได้มาไว้ในครอบครองอยากจะจับจองก่อนใครๆอยากจะตีตราเอาไว้ให้มั่นใจว่าต่อไปร่างกระต่ายตัวนี้จะเป็นของหมาป่ามัคคินเพียงแค่ผู้เดียว
“อ๊ะ…”
ไม่ทันที่สติจะได้ดับไปอย่างที่ใจคิดดีความรู้สึกเดิมก็เริ่มก่อนตัวขึ้นอีกครั้งเมื่อสามีหนุ่มลากปลายลิ้นไปทั่วก้นงอนงามนุ่มนิ่ม..มือหนาจับก้อนเนื้อสองลูกไว้ในมือสองข้างก่อนจะแหวกออกให้ได้เห็นช่องทางสีชมพูน่ารักของแม่พันธ์กระต่ายตัวน้อย
“อ๊ะ..ม..ไม่นะ..มัคคิน”
เสียงหวานดังขึ้นปรามสามีหนุ่มที่กำลังใช้ลิ้นลากลงไปที่ช่องทางสีชมพูที่ถูกปิดสนิท..มือบางที่พยายามจะดันหน้าสามีให้ออกจากหว่างขากลับต้องถูกรวบจับไปวางไว้บนกลุ่มผมสีเข้ามของสามีซะเอง..
“อื้อ..อ๊ะ..ท..ทำไม..อื้อ..รู้สึกแปลกๆ..พ..พอแล้วมัคคิน..อื้อ..เค้าจะขาดใจตายแล้วนะ”
แบมินร้องครางและพูดประโยคที่แสนจะเดียงสาไม่รู้ว่าความรู้สึกเสียวซ่านแบบนี้เค้าเรียกว่าอะไรกันเลยได้แต่บอกสามีไปว่าตนนั้นแทบจะขาดใจตายเสียให้ได้ซะตรงนี้…แต่ก่อนที่จะได้รู้สึกอะไรไปมากกว่านี้..ความรู้สึกใหม่ก็ถูกเข้ามาแทนทีพร้อมกลับปลายนิ้วกร้านจะถูกกดแทรกเข้ามาในช่องทางต้องห้ามแทนปลายลิ้น
“อ๊ะ..จ..เจ็บ..ฮึก”
ปากบางพร่ำบอกสามีเมื่อรู้สึกได้ถึงความเจ็บเสียดที่ช่องทางสุดแสนจะคับแคบถึงแม้จะพอมีน้ำลายช่วยหล่อลื่นอยู่บ้างแต่สำหรับครั้งแรกของแม่กระต่ายแบบนี้มันก็สอดใส่ยากราวกับไม่ได้เล้าโลมใดๆมาก่อนให้เมียตัวน้อยได้ผ่อนคลาย
ใบหน้าสวยเหเกไปหมดด้วยความเจ็บปวดที่มัคคินพยายามจะดุนดันปลายนิ้วเข้ามาในช่องทางเล็กจนสำเร็จไม่มีการพักให้ร่างเมียกระต่ายได้คุ้นชินแต่อย่างใดปลายนิ้วกลางหนาๆก็แทรกเข้าไปอีกนิ้วกลายเป็นว่าตอนนี้สองนิ้วกร้านกำลังขยับเข้าออกอยู่ในกายของเมียกระต่าย
“ฮึก..อ๊ะ..มัคคิน..ฮึก”
ดวงตากลมโตจากที่แค่มีน้ำใสๆคลอบัดนี้มันกลับไหลออกมาจากดวงตากลมโตของคนเป็นเมีย..ใบหน้าน่ารักเหเกแดงก่ำไปหมดเพราะร้องไห้ทำให้คนเป็นสามีอดไม่ได้ที่จะพรมจูบปลอบประโลมกระต่ายน้อยที่สั่นระริกไปหมดทั้งตัว..แขนเล็กๆถูกยกขึ้นคล้องคอสามีเอาไว้ปากบางจูบพยายามจูบตอบอย่างไม่ประสา
นิ้วแกร่งถูกถอนออกจากช่องทางสีสวยทำเอาคนโดนกระทำในตอนแรกถึงกับใจชื้นขึ้นมาเพราะคิดว่าทุกอย่างมันจะจบแล้ว…แต่กลับไม่เป็นอย่างที่ยัยกระต่ายน้อยคิดเอาไว้เมื่อเรื่องจริงมันเพิ่งจะเริ่มขึ้น..
มือหนาจับแกนกายแข็งขืนเขี่ยวนช่องทางที่เริ่มขมิบตอดรัดตามแรงอารมณ์ที่คนตัวเล็กมีก่อนที่จะจัดการกดมันเข้าไปในช่องทางคับแน่นอย่างสุดความสามารถเพราะด้วยความไม่ประสาและความกลัวที่คนตัวเล็กมีอยู่มันทำให้ดูจะไม่ได้รับความร่วมมือเสียเท่าไหร่
“อ๊ะ..ฮึก..อื้อ..ม..มัคคิน..ฮึก..ม่ะ..ไม่เอาแล้วฮึก..ฮือ..เอาออกไป..ฮือออ..เถอะนะ”
เสียงหวานร่ำไห้ออกมาในที่สุดเมื่อความเจ็บปวดที่มีมากเกินไปบวกด้วยความกลัวที่มีในใจมันถาโถมเข้ามาในเวลาเดียวกัน..ใบหน้าสวยส่ายสะบัดไปมาร่างกายจิกเกร็งไปหมดเมื่อถูกสิ่งที่ใหญ่โตพยายามจะดุนดันเข้ามาในทางผ่านที่ไม่เคยมีสิ่งใดล่วงล้ำ
“อึก..ฮึก..จ..เจ็บ..มัคคิน..ฮึก..แบมินเจ็บ”
คนตัวเล็กยังส่งเสียงร้องออกมาไม่ขาดยิ่งสร้างความกดดันให้กับคนที่กำลังพยายามดุนดันสิ่งใหญ่โตให้เข้าไปในกายของเมียตัวน้อยให้สุดความปารถนา..เอวสอบตัดสินใจออกแรงกระแทกกระทั้นจนสุดแรงและแล้วความสำเร็จมันก็มาถึงเมื่อมัคคินสามารถสอดใส่ความเป็นตัวของตัวเองเข้าไปได้จนหมด
ซึ่งนั้นมันแลกมาด้วยความเจ็บปวดของแบมินและเลือดสีสดของเมียกระต่ายตัวเล็กที่หยดลงเสื้อตัวโคร่งที่ร่างของเมียตัวน้อยเคยสวมใส่แต่บัดนี้มันกลับกลายเป็นผ้าปูลองรับร่างบอบบางนี้ไว้…
“ฮึก..ม..มัคคิน..ฮึก..พ.พอแล้ว…ฮือออ”
แบมินยังคงไม่คุ้นชินกับสัมผัสที่เนิบนาบและหนักหน่วงเมื่อมัคคินพยายามที่จะรีบสอดแทรกกายสาวกระแทกให้ร่างกายตรงหน้าคุ้นชินแต่มันกลับกลายเป็นเรื่องยากเหลือเกินเมื่อแบมินเกร็งไปหมดไม่ยอมผ่อนคลายเลยแม้แต่สักนิด
“แบมิน..อ่าส์..ผ่อนคลายนะคนดี..อีกนิดเดียวนะ..อื้ม..อีกนิดเดียวก็จะมีความสุขแล้ว”
มัคคินจูบซับน้ำตาให้แบมินก่อนจะเอ่ยคำพูดหว่านล้อมให้คนตัวเล็กยอมผ่อนคลาย..มือบางโอบรัดรอบแผ่นหลังกว้างของสามีไว้ก่อนจะโน้มคอของสามีลงมาฝั่งคมเขี้ยวทื้อๆลงบนไหล่ของสามีตัวโต
ใบหน้าหวานเจิงนองไปด้วยน้ำตาและเหงื่อด้วยความร้อนและกดดัน..เลือดสีสดเป็นสิ่งล่อเลี้ยงที่ดีช่วยไม่ให้การสอดใส่มีความเสียดสีติดฝืดจนคนตัวเล็กต้องเจ็บมากเกินไป
“อ๊าส์..บ..แบมิน..อื้อออ..กัดแบบนั้นแหละคนดี..อ๊าส์”
เสียงทุ้มต่ำแหบพร่าก้มลงกระซิบลงข้างหูขาวๆของเมียกระต่าย
มือหนาประคองเอวบางเล็กไว้ไม่ให้ขยับหนีก่อนจะกดแรงกระแทกเร็วขึ้นและแรงกว่าเดิม..ทำเอาคนที่ร้องไห้เพราะความเจ็บปวดกลับแปลเปลี่ยนเป็นร้องครางด้วยเมื่อความรู้สึกเสียวซ่านเข้ามาแทนที่
“อ๊ะ..อ๊าส์..ม..มัคคิน..ฮึก..อ๊ะ..จะฆ่าเค้าหรอ..ฮึก..เค้าจะขาดใจตายแล้ว..ฮึก..อ๊าส์..จะตายแล้วนะ..ฮึก”
เสียงครางหวานหูด้วยคำพูดที่ไม่ประสา..ใบหน้าหวานเปรอะเลอะไปด้วยน้ำตาแบบเด็กๆแต่กลับส่งเสียงครางออกมาดังลั่นทุกครั้งที่มัคคินกระแทกฝากฝั่งกายเข้าไปในตัว…ทำเอาร่างสูงของสามีหมาป่าที่ใจเสียไปตอนแรกต้องยกยิ้มออกมาเมื่อเห็นว่าแบมินสามขวบคนเดิมเลิกกลัวและเริ่มรู้สึกรับรู้ได้ถึงความสุขที่ตนกำลังมอบให้
“อื้ม..จะขาดใจแล้วหรอ..ไหนร้องดังกว่านี้สิแล้วจะปล่อยในให้นะ”
“อ๊ะ..ม..มัค..ฮึก..อื้อ..ล..เลิก..อ๊าส์..แกล้งแบมินะ..ฮ๊ะ..อ๊าส์”
เสียงหวานครางปนกรี๊ดร้องทุกครั้งเมื่อมัคคินแกล้งกระแทกสวนกายเข้าไปในร่างจนสุดแรง..แบมินไม่รู้หรอกว่าปล่อยในมันคืออะไรแค่เข้าใจว่ามันคือการที่มัคคินจะยอมปล่อยให้ตนเป็นอิสระเสียที..เพราะตอนนี้ยัยเมียกรต่ายเริ่มรู้สึกหายใจติดขัดไปหมดไม่ทั่วท้อง..ทำได้แค่เพียงร้องออกมาลั่นห้องน้ำในยามที่ถูกสามีส่งแรงเข้ามาในตัวรัวและเร็ว
“อ๊ะ..อ๊ะ.บ..แบมมิน..อื้อ..ใกล้แล้ว..อ๊าส์..อดทนไว้นะคนดี..”
เพียงเท่านั้นร่างนุ่มนิ่มที่เริ่มจะอ่อนปวกเปียกก็ปลดปล่อยน้ำนมสีขาวออกมาเลอะทับรอยเดิมอีกครั้งพร้อมทั้งสามีที่เริ่มเร่งความเร็วตามมาก่อนที่จะปลดปล่อยลูกกระต่ายหลายพันชีวิตเข้าไปในตัวของแบมิน…ความอุ่นที่แผ่ซ่านไปทั่วท้องน้อยและช่องทางหลังที่มีสิ่งที่เรียกว่าความรักที่มัคคินมอบให้แบมินไปจนหมดไหลย้อนออกมาพร้อมกับเลือดสีสดที่ช่วยบ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่านี้คือครั้งแรกของเมียกระต่าย
“แบมิน..รักนะ..”
คำพูดสุดท้ายที่แบมินรับรู้ได้..มันเป็นครั้งแรกที่เคยได้ยินจากปากของสามีที่อยู่กินกันมาหลายวัน..มือบางเอื้อมไปประคองใบหน้าชื้นเหงื่อของสามีที่ไม่ต่างจากตนเอาไว้ก่อนที่จะพยักหน้ายอมนิ่งปล่อยให้ร่างกายรับความรักที่กำลังทะลักเข้ามาในกายอีกครั้งเมื่อมัคคินส่งแรงกระแทกครั้งสุดท้ายเข้ามาปลดปล่อยลูกรักฝากฝั่งไว้ในตัวของแม่กระต่ายในอนาคตจนหมดสิ้น..พร้อมกับสติของแบมินที่ดับวูบไปด้วยความเหนื่อยล้า….
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น